انتظار
انتظار، یک احساس روحی بسیار عمیق و یک کشش روحی است نسبت به امری که انسان منتظر آن است.
منتظر بودن فراتر از داشتن یک دیدگاه است. اینکه ما بدانیم روزی ظهور
رخ خواهد داد کافی نیست. انتظار حتی از اعتقاد هم فراتر است. یعنی ممکن
است کسی معتقد به ظهور هم باشد، و اعتقاد داشته باشد که بالاخره روزی فرج
رخ خواهد داد، اما انتظار در روح او جاری نباشد. اعتقادی که هیچ احساسی در
انسان ایجاد نکند، نامش انتظار نیست.
انسانِ منتظر همیشه چشم به راه است. مانند مادری که فرزندش به جبهه رفته و از او بی‌خبر است
هرچند "احساس انتظار "، دردمندی، التهاب، سوز و گداز، و شور و حال خاص
خودش را به همراه دارد، اما به هرحال این احساس یک احساس بسیار زیبا و
دوست‌داشتنی است و رنجِ انتظار هم رنجی شیرین و گواراست.
انتظار فرج، نوعی ارتباط با آینده است
که انسان را به لحاظ روحی ارتقاء می‌دهد
